Bohdan Zadura

Urodził się w 1945 w Puławach. Studiował nauki społeczne na Uniwersytecie Warszawskim. Współpracuje z miesięcznikami "Twórczość" oraz "Literatura na Świecie", publikuje w większości polskich czasopism literackich i kulturalnych. Otrzymał wiele nagród, m. in. nagrodę im. W. Piętaka (1994). Jako poeta debiutował w 1962 na łamach dwutygodnika "Kamena"; prócz pisania wierszy uprawia też prozę i krytykę literacka oraz zajmuje się tłumaczeniami z języka rosyjskiego, węgierskiego i angielskiego. Jego wczesna twórczość zaliczana była do nurtu neoklasycznego, styl jego wierszy - wytworny, obfity, ponawiał wzorce tradycyjnej wersyfikacji. Symptomy estetycznej przemiany znajdujemy w zbiorze Zejście na ląd, lecz tomem naprawdę przełomowym okazał się zbiór Starzy znajomi, zrywający z dotychczasową regularnością, zdyscyplinowaniem wobec gatunkowych reguł tradycyjnej liryki (zwłaszcza ulubionego przez poetę sonetu). Sytuacje podmiotu lirycznego bliskie są codziennemu doświadczeniu autora. Czytelnik traktowany jest jak równorzędny poszukiwacz trudno dostępnych sensów, widzący w wierszu przekaz egzystencjalny. O dzisiejszej pozycji Zadury - nauczyciela i mistrza wielu młodszych poetów przesądził tom CISZA (1994). Niezwykłość jego pierwszej części ("Wiersze w gorączce") oraz poematu "Cisza" polega na tym, że utwory te na każdym kroku (rymem, rytmicznym równaniem, enumeracją) prowokując kicz potrafią mu się oprzeć i nie pozwalają, by jego natura wymknęła się spod kontroli. Odwołanie do tradycji poematu dygresyjnego służy poecie nie tylko do opowiedzenia zmitologizowanej historii stanu wojennego, ale przede wszystkim do opowiedzenia historii prywatnej tego okresu. W rezultacie otrzymujemy wiersze, które wychodząc od faktu, od bólu, ekstazy i łzy, przeobrażają się w sugestywną wizję tamtego czasu. Wiersze do-słowne, bo dające prostemu, potocznemu słowu wiarę, i wiersze od-słowne, bo od pojedynczego wyrazu dochodzące do złożenia misternej poetyckiej kompozycji, przejmujące. Ostatni cykl wierszy zamieszczony w tomie CISZA ("Skradzione i podarowane") przynosi utwory powstałe na marginesie doświadczeń translatorskich autora. To w nich dokonuje się najdalej posunięta prozaizacja lirycznej formy - one też najsilniej oddziałały na wrażliwość poetów debiutujących w latach dziewięćdziesiątych. "Jak w wierszach z pierwszych moich tomów bardzo często występowało słowo 'czas', tak w swoim myśleniu o tym, co się ze mną dzieje, bardzo często posługiwałem się pojęciem 'przypadek'. Ten przypadek czasami utożsamiał się ze swoim przeciwieństwem, czyli z przeznaczeniem. To, co się dzieje przez przypadek, może dzieje się za zrządzeniem opatrzności."

Agnieszka Pilaszewska

Aktorka teatru Ateneum w Warszawie. Zadebiutowała w 1986 roku przedstawieniem "Przeklęte tango" w teatrze Ateneum. Największe sukcesy odniosła u progu kariery. Na wspomnienie zasługują tutaj między innymi rolę Hani w "Głupim Jakubie" (1988) i panny Maliczewskiej w sztuce Gabrieli Zapolskiej Publiczności telewizyjna najlepiej znana jest najprawdopodobniej z roli Aliny Krawczyk, którą kreuje w serialu telewizyjnym pod tytułem "Miodowe lata". Na koncie aktorki znajdują się także role w "Pożegnaniu z Marią", "Polskiej śmierci" i "W pustyni i w puszczy", gdzie wcieliła się w postać pani Oliver, nauczycielki Nel.

Tomasz Budzyński

Lider punkowej Armii, legendy polskiej muzyki 
niezależnej, wokalista Siekiery, poeta, malarz. Przed kilku laty, ku zaskoczeniu mediów, odkrył swe zakorzenienie w Kościele katolickim. Śpiewa w stworzonym przez chrześcijan zespole 2 Tm 2,3. Żonaty, ojciec Niny i Staszka.